Er was eens een bibliotheek in 2099...

De toekomstbibliotheek volgens de Probibliaantjes

Afbeelding gegenereerd door ChatGPT.

“Het was een zonnige middag in het jaar 2099. De lucht boven de stad was helder, maar de talloze vliegende voertuigen vormden een zwerm lichtgevende vuurvliegjes die sierlijk door de hemel bewogen. Evi, inmiddels 86 jaar oud, keek glimlachend omhoog. “Ze hebben het eindelijk gedaan,” mompelde ze zachtjes terwijl ze naar de bibliotheek keek die gracieus door de lucht zweefde. Haar bibliotheek.

De vliegende bibliotheek de vorm van een hart, precies zoals ze zich dat als kind had voorgesteld. Het glanzende oppervlak weerkaatste de zonnestralen en strooide regenboogkleuren over de lucht. Terwijl Evi naar de aankomsthal liep, landde de bibliotheek zachtjes op het plein. Een warme, melodieuze klank kondigde de landing aan. Ze voelde een vleugje nostalgie. “Wat bijzonder dat ze het precies zo hebben gebouwd,” dacht ze met een glimlach.

Bij de ingang begroette een vriendelijke holografische gids haar, een kleine, zwevende robot met een knipogend gezicht. “Welkom terug, Evi! We hebben je gemist. Wil je naar de leeshangmatten of de grijpmachine vandaag?” vroeg de robot met een stem die verrassend veel leek op die van haar kleindochter.

“Laat me eerst even kijken,” antwoordde Evi terwijl ze rustig de centrale hal in liep. De ruimte leek eindeloos. De muren waren bedekt met bloemen die nooit verwelkten — een detail dat haar meteen deed denken aan de tip van haar vroegere vriendin Lara. Een zacht bloemig aroma vulde de lucht en bracht haar even terug naar de lente van haar jeugd.

Verderop hoorde ze het gelach van kinderen die van futuristische glijbanen zoefden. Andere bezoekers zweefden door de ruimte op persoonlijke anti-zwaartekrachtstoelen. De torens van de bibliotheek stonden er ook de Romantoren, de Humortoren en de nieuwe Mystorent, waar lezers verhalen fysiek konden beleven via volledig immersieve holografische projecties. Evi glimlachte. “Zoë zou trots zijn geweest,” dacht ze met warmte.

Op haar weg naar de leeshangmatten passeerde ze een enorme, glanzende muur met metershoge boeken als gevel. “Ah, daar is Danails meesterwerk,” fluisterde ze zachtjes. De titels op de boeken waren nu digitaal en veranderden dagelijks op basis van de populairste boeken van dat moment. Het was onmiskenbaar en betoverend, precies zoals Danail het bedoeld had.

Even later stapte Evi een van de leeshutten binnen. De zachte, warme verlichting veranderde automatisch in haar favoriete tint oranje. De hangmat wiegde zachtjes, precies zoals ze zich dat voorgesteld. Met een subtiel gebaar riep ze een boek op. Een holografisch scherm verscheen voor haar en de letters dansten door de lucht. Haar hart vulde zich met een mix van dankbaarheid en trots.

“Wat een plek,” fluisterde ze, haar stem doordrenkt met emotie. Dit was niet zomaar een bibliotheek. Dit was de droom van haarzelf, haar vrienden en alle kinderen van toen. Ze dacht aan Jelle’s escape room-avonturen, Bobby en Ties’ luchtreizen, Fenna’s wonderlijke doolhoven en Hannah’s veelzijdige speelplekken. Alles was er. Alles.

Een traan van blijdschap rolde langs haar wang. De bibliotheek had haar nooit losgelaten, en zij de bibliotheek ook niet. Hier stond ze weer, op de plek die ooit alleen een droom was — een droom die nu voor altijd bleef zweven.

De toekomstbibliotheek volgens bezoekers van Bibliotheekplaza 2023

Afbeelding gegenereerd door ChatGPT.

Het was een heldere ochtend in 2099 toen Liam, een jongen van tien, zich voor het eerst naar de bibliotheek begaf. Zijn grootmoeder had hem erover verteld, een plek vol verhalen en wonderen. Hij had zich er niet veel bij voorgesteld – verhalen kon hij thuis toch ook oproepen via zijn holo-bril? Waarom zou hij naar een fysieke plek moeten gaan?

Toen hij de bibliotheek naderde, werd hij begroet door een weelderige, groene oase. Bomen met zilveren bladeren reikten omhoog en vormden een natuurlijke koepel. Er was geen duidelijk gebouw te zien, alleen een zacht glooiend landschap met openingen in de grond die leken te ademen, als de wortels van een reusachtige boom. Dit was geen bibliotheek zoals zijn oma die had beschreven; dit was een levende plek.

Liam stapte aarzelend naar binnen, waar hij onmiddellijk werd overspoeld door een warme gloed. Geen muren, maar schermen van licht en water projecteerde verhalen die rond de ruimte zweefden. Mensen zaten in cirkels rondom verhalenvertellers – geen menselijke, maar holografische figuren die interactief reageerden op hun vragen. Een kleine robot rolde naar Liam toe en begroette hem met een vriendelijke piep.

“Welkom, Liam,” zei de robot. “Ik ben Bibli, jouw gids. Waar ben je nieuwsgierig naar vandaag?”

Liam aarzelde. Hij wist het niet precies. “Ehm, ik… ik wil iets leren over sterren?” zei hij onzeker.

Bibli glimlachte – althans, zo leek het. “Kom mee!” zei de robot, en het rolde naar een andere ruimte. Terwijl Liam volgde, merkte hij dat de vloer zachtjes pulseerde, alsof de bibliotheek zelf leefde. Mensen zaten in cocons van licht, waar verhalen en kennis om hen heen draaiden. Sommigen bouwden modellen van sterrenstelsels met hun handen, terwijl anderen spraken met AI-versies van beroemde wetenschappers.

Een grote boom verscheen in het midden van de ruimte. Bibli gebaarde naar de boom, en plotseling werd het bladerdak transparant. Liam keek omhoog en zag een 3D-kaart van het heelal die zich om hem heen vouwde. Sterren flikkerden als vuurvliegjes, en hij kon ze aanraken. Met elke aanraking vertelde de bibliotheek hem een verhaal over de ster – hoe ze ontstond, hoe lang ze zou leven, en wat haar rol was in het universum.

“Wil je ook een ster bouwen?” vroeg Bibli.

Liam knikte enthousiast. Hij stapte naar een tafel waar hij een virtueel sterrenstelsel kon samenstellen. Hij koos kleuren, vormen en zelfs geluiden voor zijn ster, terwijl andere kinderen hem hielpen en hun eigen creaties lieten zien. Het voelde niet alsof hij aan het leren was – het was een avontuur.

Na uren ontdekkingen bracht Bibli hem naar een rustige hoek. Hier waren echte boeken, met geurige, stoffige bladzijden. Liam pakte er een op en las voor het eerst zonder een scherm. Het voelde… anders. Hij raakte betoverd door het verhaal, het ritme van de woorden, en de magie van in stilte verdwijnen in een andere wereld.

Toen de dag ten einde kwam, liep Liam met een glimlach naar buiten. De bibliotheek had hem niet alleen nieuwe kennis gebracht, maar ook nieuwe vrienden, inspiratie, en een plek waar hij zich welkom voelde. Hij keek achterom naar de gloeiende koepel die opging in het landschap.

“Tot de volgende keer, Bibli,” fluisterde hij.

Wat de bibliotheek in 2099 volgens de Bibliotheekplazadeelnemers biedt:

• Toegankelijkheid: Zowel fysieke als digitale ruimten waar iedereen zich welkom voelt.
• Innovatie: Integratie van technologie zoals VR en AI om leren en ontdekken interactief te maken.
• Verbinden: Mensen werkten samen, leerden van elkaar, en ontmoetten anderen met gedeelde interesses.
• Duurzaamheid: De bibliotheek was verweven met de natuur, een model van circulaire en groene architectuur.
• Traditie: Klassieke boeken waren nog steeds aanwezig, een rustpunt te midden van alle innovatie.

Met deze verhalen sluiten wij ons 75-jarig jubileum af. We zijn benieuwd of bovenstaande verhalen over 75 jaar écht zijn uitgekomen! Heb je nog niet alle jubileumverhalen gelezen? Je kunt hier alle jubileumverhalen lezen.